از عمق ناپیدای مظلومیت ما، صدای آمدنت را وعده می داد. صدا را، عدل خداوندی صلابت می بخشید و مهر ربانی گرما می داد و ما هر چه استقامت، از این صدا گرفتیم و هر چه تحمل از این نوا دریافتیم در زیر سهمگین ترین پنجه های شکنجه تاب می آوردیم که شکنجه زلف تو را می دیدیم در کشاکش تازیانه ها و چکاچک شمشیرها، برق نگاه تو تابمان می داد و صدای گامهای آمدنت توانمان می بخشید.رایحه ات که مژده حضور تو را بر دوش می کشید مرهمی بر زخمهای نو به نومان بود و جبر جانهای شکسته مان. دردها همه از آن رو تاب آوردنی بود که تو آمدنی بودی . انگار تخم شبز بودیم که در خاک انتظار تاب می آوردیم تا در هرم خورشید تو به بال و پر بنشینیم.
سنگینی بار انتظار بر پشت ما سنگینی بک سال و دو سال نیست سنگینی بک قرن و دو قرن نیست. حتی از زمان تودیع یازدهمین خورشید نیست. تاریخ انتظار و شکیبایی ما به آن ظلم که در عاشورا بر ما رفته است بر می گردد.
از آن زمان تا کنون ما به آب حیات انتظار زنده ایم . انتظار ظهور منتقم خون حسین. تاریخ استقامت ما از آن زمان هم دورتر می رود. از عاشورا می گذرد و به بعثت پیامبر اکرم می رسد. هم او در مقابل همه جهل و ظلم و کفر و شرک و عناد و فسادی که جهان آن زمان را پوشانده بود و وعده می فرمود که کسی خواهد آمد نامش نام من، کنیه اش کنیه من، لقبش لقب من. دوازدهمین وصی من خواهد بود و جهان را از توحید و عدل و عشق و داد پر خواهد فرمود. اما تاریخ صبر و انتظار ما به دورترها برمی گردد. به مظلومیت و تنهائی عیسی. به غربت موسی. به استقامت نوح و از همه اینها گذر می کند تا به مظلومیت هابیل می رسد. انتظار و بردباری ما را وسعتی است از هابیل تاکنون و تا برخاستن فریاد جبرئیل در زمین و آسمان و آوردن مژده ظهور امام زمان.
آری و در آن زمان هستی حیات خواهد یافت. عشق پر و بال خواهد گشود و در رگهای خشکیده علم و جهل با خاک، انس جاودان خواهد گرفت. شیطان خلع سلاح خواهد شد.انسان بر مرکب رشد خواهد نشست و عروج را زمزمه خواهد کرد.